Śpiący rycerze.

Rycerze śpią.
Wrócili do domów i zasnęli w miękkiej pościeli.
Byli dobrzy i waleczni,
ale teraz-
wołania: "Na koń! "- nie słyszą.
                                           Śpią.
A mieli piękne wierzchowce i nawet brody czesali (palcami).
Dbali o zbroję, zrywali kwiaty ( czasami).

Szanowali kobiety.

Czy się obudzą?
Niestety.

Białe noce.
Białe welony.
Białe dziewice. 
Czarne rękawice.




maj, 2014.

Za drzwiami

                                                           

                                                                                        .................. Markowi. 20 czerwca 2015


Znalazłam klucz
stary...  ale nie aż tak...
i te drzwi, dla których był przeznaczony
- zarosły trawą.

Są drzwi, ale przeszłość ma teraz inny smak.

Jeśli wejdę i zobaczę tamten świat
to jedno pragnienie
-------------------------------
Czemu wysłuchał Bóg?

Może?

Otworzę je szeroko

lepiej uchylę
niech tylko wejdzie blask
gdy zajrzę do studni czasu
i
wycofam się
przymknę drzwi
bez najmniejszego hałasu.

Przechowam klucz.
Zatrzymam kadr.
I tamten świat.
I jego ślad.
--------------------------------
A może ? dać sobie szansę?
Bo Widzę Cię
Jesteś Blisko.

Na próżno,
Los chciał inaczej.
To wszystko...
              wszystko.

Całkiem nowa historia...

ON   Zamieszkałaś w moim sercu.
     Zajmie to sporo czasu,
     sporo bezcennego czasu.
     Trzeba czasu i cierpliowści,
     żeby to zrobić dobrze.
     Wiem, że tym razem to naprawdę
     przepełniające mnie uczucie.
     I wiem, że jeśli będę dość uparty, 
     wiem, że naprawdę mi się uda.
     Chcę być taki dla Ciebie.

ONA  Pokazałeś mi dom,
     nasz dom.
     Zobaczyłam w oknach firanki
     i ścieżkę, teraz idę tam,
     trzymam Cię za rękę
     i już nie puszczę.
     Czuję Twe serce,
     widzę drzwi 
     i mam klucz.

     

Epitafium

  Odszedłeś.
Tyle lat - tęsknoty
             nadziei
          bez nadziei
            zabrałeś
       wybrałeś
           beze mnie
        odszedłeś - sam
    ból, który był wtedy
            pozostał 
      nie mogliśmy być razem
          NIGDY - nie chciałeś
 Chcę powiedzieć - żegnaj
    i nie umiem się pożegnać
  w moim sercu jest taka skrytka
   do której klucz masz tylko Ty
     i moja miłość
              - do Ciebie

Kochałam - i nikt Cię tak nie...
                 Ukochałam.

Teraz - muszę znaleźć Twój grób
  jak wdowa po żołnierzu,
     który zginął.

Świat, w którym byliśmy
            odpłynął
 to świat naszej młodości  
i - miłości - której nie było.

Nie dałeś nam szansy. 

Żegnaj, Leszku.

     Nie zdążyłam.

Leszek. Epilog

Muszę wrócić do tej historii, która ma swoje zakończenie. Czeka na słowa. I nie jest to happy end.

On stał na przystanku. Poznałam go z daleka. Jak to możliwe, że był tam, gdzie to było po prostu niemożliwe? 

Ulga? Nie - to nie to, co poczułam - błogostan, spokój... Stał spokojnie i przyglądał się ludziom wysiadającym z tramwaju. Wiedziałam, ze czekał na mnie, tylko na mnie. I patrzył, jakby widział więcej i dalej. 

- To Ty.
- Czekam. Bardzo długo. Wiedziałem, że w końcu Cię zobaczę.
- Dlaczego pozwoliłeś mi odejść? 
- Wtedy nie rozumiałem, że możesz mnie kochać.

Jakieś echo odbiło ostatnie słowo, wróciło w myślach... "kochać". Poczułam zimny dreszcz i taką okropną bezradność. Zobaczyłam odjeżdżający tramwaj. W jednej chwili wszystko rozpłynęło się, zatarło. 

Sen. Boże. We śnie przyszedł do mnie Leszek. Tak prawdziwy, że słyszłąm dźwięk Jego głosu. W kolojnych snach znowu na mnie czekał. Na schodach. Na ulicy. Na jakijeś wieży. W parku. Obliczyłam - minęło 10 lat. Pojęłam - On mnie woła. Może napsiać list... Przecież ludzie tak często nie zmieniają adresów. 

Minęło trochę czasu. 
Nim odkryłam.
Znalazłam - odpowiedź - skąd ten głos.
Wiem już wszystko.
Cmentarz.
Tablica.
"Żył lat 35."
Nie ma Go. 
Nie zdążyłam.

-----------------------------------------------------------------
Każdy człowiek zostawia ślad. 
Nie wytrzesz go, nie zapomnisz, odcisnął swój kształt. 
Łudzisz się, że go zmarzesz, że 
zasypie go piach, 
zaleje go woda,
rozniesie wiatr.

Ale to ŚLAD. 

Jego miejsce w przestrzeni wszechświata
                           wśród gwiazd.

Koszula

Jego koszula
  zdjęta ze sznura
    jeszcze wilgotna
      trochę samotna
        czeka na ciepło
          intymną chwilę
            dotyk anioła...

On wejdzie cały
  w swej glorii chwały
    zapnie guziki
      strzepnie rękawy
        wypełni sobą każdą szczelinę
          zostawi zapach
            i pewną minę.


Może przez chwilę w swym męskim świecie pomyśli ciepło o swej kobiecie, a wtedy w sercu usłyszy czułe: 

- Kochanie - to ja prasuję Twoje koszule.

Jego imię

I znowu On... zawsze i wszędzie
Pochłania wszystko.
To piosenka, która jest we mnie,
Leży cicho na dnie serca i drzemie...

Czekam - aż ze snu się zbudzi
Twoje imię - nigdy nie odejdzie, 
Wczoraj (...)
Jutro (...) - nigdy się nie znudzi.

Piszę wiersze (...)
Czasem słów brakuje (...)
Twoje imię zawsze jest pierwsze,
Chcę, czy nie chcę, ciągle je czuję.

Pochylam się nad czasem,
Uciekam wstecz (...)
Na drodze bez końca
Wyschły łzy (i to się rymuje):
Nie ma już słońca...

Więc klepsydrę trzeba odwrócić,
Zacząć dzień i nową godzinę.
Zobacz, ciągle piasek się sypie...
I to jedno Ziarnko - Twoje imię.